Giderken sen yeniden güneşin katrelerine
Gidişinin her anına kokun kaldı.
Bir renkte özlüyorum şimdi seni
Adını sen ver
Ne sarı ne mavi ne de…
Mahrem dedim hep anlatışlarına
Kimselere dile getirmezken…
Hep yanında sırnaşık bir çocuk gibi
Bir varsın bir yoksun ama…
İtelendiğinde kanatlarına kuğuların bir gramp
Bir kadın ruh hali ile yalnız istasyonda
Yalnız masada bir erkek iki eli semada
Yüreğindeki beni irdeleme hüznünde sen
Bir şımarık çocuğun peşinde koşan hükmünde ben.
Her cümleye tını salınmış isminde
Yansımasında aynanın
Gözyaşların
İlintili her gece hüzünle
Hiçbir laleye adını söylemedim.
Gidip gelmelerinin arasında karmaşıklığın hep
Dönüp bakamamak
İçinde hayat bulduğum gözlerine
Son bir tebessümünden mahrum
Yarım bırakılmış bir hayat…
Ah! Adını her andığımda
Hiçlik halimin her hali
İstemiyorum seni
Seni sonunda yaşamak
İsimsiz sevgili
MUHAMMED f. aydın
22 Temmuz 09
2 yorum:
Bir daha dönme sakın.
Beklemiyor seni,
O isimsiz sevgili.
O öldü.
Ölüydü zaten.
Tüm zamanların ölüsüydü O.
Sen, aşkı arıyordun
Yolun bu kente düştü.
İsimsiz bir kadınıdı
Tanıdığını sandığın.
ismi buğulu sevgili demişsin.
Yok ki öyle biri.
Yıllar önce O öldü
Sonra kendini gömdü.
anlamak yaşamaktan daha iyi bir eylem olsa gerek.. elbet bir gün anlarsın hayatın ne denli basit olduğunu...yaşamak sadece yaşamak... girift bilmecelere ihtiyaç yok çözümün kendinde saklı..
Yorum Gönder