Özlemek dediğimiz sancının arttığı
Kelimelerin kıyafeti olmadığı
Korkulur korkaklıktan diye söylenmeyen
Bir cümlecik itiraf sadece
Seni beni bağlayan…
Adını verdiğimde renginin
Suskunun dinip durulduğu anda
Bir tuzağın kuruntusundan çıkıp
Haykırılan bir cümlecik
Beni seni bağlayan…
Kusuru örtmedeki erdemli bakış
Farkında mı yaşamın o mahzun
Bilinmeyenleri söze dökmeyen
Vazgeçicilik ile hiç olan yürek
Seni bana bağlayan…
Nefesindeki hoşluğa uzanan kapı
Örtülmeden içeriye giren şems
Rüzgâr eserken
Her zerreye kondurulan bir buse
Beni sana bağlayan…
Ay ışığı vurdukça yakamozlar çarpıyor yüzüme
Paltomun cebinde üşüyor sensizlik
Ayyaş sorgularda yıkılıp düşüyorum
Tenim yandıkça tenine
Gözlerine üşüyorum…
Ah! Adını her andığımda
Her halimin hemhali olan sevgili
Tebessümünde kıpırdıyor hayat
Seni seninle yaşamak
Adı buğulu sevgili…
MUHAMMED f. aydın
24 Temmuz 09
1 yorum:
yalın ayak yürümak bıçağın en keskin yerinde..kanadıkça tuz yerine gözyaşlarımı basmak yüreğime..!!! bıçağın sırtında olsakta aşkın en derin yerindeyiz...
Yorum Gönder